De Franse uitgever Blue Cocker stond voor de eerste keer op de beurs met zijn eerste spel Medieval Academy. Dit spel gaat over schildknapen met ambitie. Er zijn zes bordjes met invloedsporen, waarop de spelers via speelkaarten stappen kunnen zetten. Jouw positie op zo’n bordje levert plus- of minpunten op. Op sommige bordjes scoor je elke ronde (met een resetknop halverwege de rit), een volgend bordje doet tweemaal per spel zijn dingetje en op andere bordjes loop je pas aan het einde van het spel binnen. Het bordje met de bevallige jonkvrouw verdient zeker aandacht. Niet alleen om wellustige redenen, maar vooral om de gratis stapjes die je hier voor andere bordjes kunt verdienen. De speelkaarten worden via een drafting systeem gedistribueerd. Van de vijf kaarten die je zo verzamelt, speel je er elke ronde vier. Na zes ronden is bekend welke schildknaap tot ridder wordt geslagen. Ondertussen moet je een beetje strijden om de beste posities, een beetje mazzel hebben bij het draften en zien dat je zonder te veel inspanning her en der je puntjes meepikt. Vlot en luchtig speelplezier, een leuk tussendoortje.
schildknapen in opleiding
In een gesprek met de eigenaar van Queen Games hoorde ik dat de samenwerking met Jumbo na anderhalf jaar alweer van de baan is. Ondanks de vele demo’s op Nederlandse beurzen en conventies lukte het Jumbo blijkbaar niet om voldoende spellen in de Nederlandse speciaalzaken te krijgen. In hetzelfde gesprek bracht ik het Spellenspektakel ter sprake. Omdat Queen Games geïnteresseerd leek in een stand, trok ik de stoute schoenen aan. Een telefoontje later was het contact tussen uitgever en beursorganisator gelegd. Later die dag hoorde ik dat Queen Games dit jaar naar Eindhoven komt. Van de nieuwe Queen Games titels heb ik alleen het kaartspel Greed van Donald X. Vaccarino gespeeld. Iedere speler krijgt 12 speelkaarten met een mix aan gangsters, bezittingen en acties. Via een drafting systeem kies je er tweemaal één en geef je de rest aan je linkerbuurman. Vanaf de derde ronde moet je ook één kaart uitspelen. Deze kaarten leveren op allerlei manieren geld op (van de bank of van medespelers), zijn soms goed voor speltechnische bonussen en af en toe ook geschikt om je medespelers te naaien. Sommige bezittingen lijken een magneet voor zogenaamde ‘development markers’, die aan het einde van het spel $10.000 per stuk waard zijn. Na 12 rondes wint de rijkste stinkerd, maar dankzij de vele gemene acties is dit niet per se degene van wie je het halverwege de rit had verwacht.
drukte rond de Queen Games stand
De Amerikaanse uitgever R&R Games presenteerde twee nieuwe spellen. Het treinenspel Spike is zelfs voorzien van Nederlandstalige spelregels. Ik waardeer dit initiatief, maar hoop dat ze een volgende keer iemand inhuren die weet wat Standaardnederlands is en die over enig taalgevoel beschikt. Helaas is Spike vertaald door een Vlaming die dit vak niet verstaat. Voor een beter begrip van het spel ben ik maar overgestapt naar de Engelstalige regels. Het speelbord toont de Oostkust van de Verenigde Staten met tientallen steden en tussenliggende spoorroutes in allerlei kleuren. Iedere speler krijgt aan het begin een paar contracten, de bijpassende ladingtegels, een handvol spoorkaarten en een trein die uit een locomotief, een kolenwagen en een wagon bestaat. Met de spoorkaarten bouw je jouw eigen rails op het bord. Dit stelt je in staat om steden aan te sluiten. Dit levert je niet alleen directe cash op, maar stelt je ook in staat om jouw ladingtegels in te laden en af te leveren in de gewenste steden. Tijdens het spel kun je jouw trein op verschillende manieren upgraden. Wanneer je veel steden op jouw geheime opdrachtkaartje verbindt, kun je nog meer geld verdienen. Een toegankelijk treinenspel met net wat meer chroom dan de spellen uit de Ticket to Ride familie. Spike speelt lekker weg, maar je moet wel constant oppassen dat je de kleine plastic spoorstukjes niet verschuift. Jammer van de belabberde Nederlandstalige spelregels.
Het tweede nieuwe spel van R&R Games was het kaartspelletje Spellcaster. Ik had deze titel niet op de radar staan, maar kwam gelukkig een sympathieke Vlaamse tafelplakker tegen die mij op het juiste spoor zette. Het spel bestaat uit 60 speelkaarten in vier kleuren, 30 saffieren en 30 kristallen. Om het spel te winnen moet je de tegenstander van al zijn kristallen beroven of zelf 15 of meer saffieren verzamelen. De actieve speler trekt één gratis kaart van de stapel en voert daarna twee acties uit: één kaart trekken, één kaart spelen of een eerder gespeelde kaart activeren. Met rode kaarten sloop je kristallen van je tegenstander, met gele kaarten verhoog je jouw kristallen, blauwe kaarten leveren saffieren op en met groene kaarten kun je leuke fratsen uithalen. Deze eenvoudige basis blijkt in de praktijk een schatkist vol spanning, interactie en leuke combo’s. Dit is een van de leukste spellen die ik de afgelopen maanden heb gespeeld. Dominique, je wordt bedankt!
Eggertspiele vierde niet alleen de winst van het Spiel des Jahres met Camel Up. Op Spiel lanceerden ze twee nieuwe spellen, Hospital Rush en Michael Rieneck’s Grog Island.
het Spiel des Jahres
In Hospital Rush speelt iedere speler een assistent arts in een groot hospitaal waar plotseling de functie van één van de leidende artsen vacant is geworden. Nu is het de tijd om gunstig op te vallen, die zo lang uitgestelde cursussen eindelijk met succes af te sluiten en waar mogelijk de andere kandidaten in een slecht daglicht te zetten. Dus probeer je de patiënten die elke nieuwe ronde binnen komen, zo snel mogelijk te genezen met verbandmateriaal en de aanwezige medicijnen. Elke patiënt heeft zijn eigen mix nodig en levert bij het verlaten van het ziekenhuis prestigepunten op – de moeilijkste patiënten uiteraard het meest. De medicijnen zijn beperkt aanwezig, dus het is handig om daarvan een voorraad in te slaan, liefst zo dat de collega’s voor een lege medicijnkast komen te staan. Daarnaast absolveer je nog snel een aantal cursussen en probeer je met stelen, bedriegen en omkopen de eigen positie te verbeteren. Maar pas op, timing is belangrijk, want jouw collega’s zijn nooit te beroerd om je te verlinken en daar zelf weer prestige mee te verdienen. Wie het eerst 10 prestigepunten bij elkaar heeft gescharreld, wint het spel. Hospitaal Rush is een simpel worker-placement spel (elke speler heeft slechts 2 acties per ronde) en leeft van de humor. De vaak hilarische plaatjes en de beloning voor immorele acties dragen hiertoe bij. De interactie is groot, net zoals de geluksfactor, dus verbaas je niet als al je goed geplande acties onvoldoende effect hebben terwijl je medespelers kennelijk niets verkeerd kunnen doen. Maar ach, dan is er altijd nog de revanche, want een spelletje duurt slechts 10 minuten per speler (tekst: Bob Schubert).
Bob en ondergetekende aan de grog
In het bordspel Grog Island probeer je winstpunten te verdienen door de juiste huisjes op vijf verschillende pirateneilanden te bezetten. De juiste huisjes worden bepaald door jouw opdrachtkaartjes. Vijf gekleurde zeszijdige dobbelstenen zijn de motor van dit spel. De startspeler gooit ze en gebruikt er vervolgens een of meer als zijn bod op het recht om acties uit te voeren. Hij schuift de geboden stenen naar de actievelden, de hoogste steen op het eerste veld enzovoort. De andere spelers kunnen het bod verhogen of passen. In het laatste geval krijg je goederen in de kleuren van de stenen die op de actievelden liggen. Deze goederen hebben dezelfde kleuren als de stenen, je kunt er dus maximaal vijf tegelijk verdienen. Vervolgens kiest de passer een bonus die bij een van de goederensoorten hoort. Hiermee kun je tegen inlevering van goederen geld verdienen (als zichtbare valuta op het geldspoor of als geldkist met een geheime waarde), een papegaaikaart bemachtigen (waarmee je een dobbelsteen kunt manipuleren of een bod kunt overtroeven zonder meer te bieden) of een extra opdrachtkaartje bemachtigen. Wanneer je vier dezelfde goederen inlevert, mag je een huis op het bijpassende eiland bezetten. De hoogste bieder betaalt zijn bod en voert (afhankelijk van de hoeveelheid stenen) 1-5 acties uit op de bijpassende eilanden. Hiermee kun je max. twee huizen bezetten, directe punten verdienen en/of een huis afsluiten. Ik ben gecharmeerd van dit spel. Het innovatieve biedsysteem is op een leuke manier verweven met het uitvoeren van de acties op de eilanden. Wat je biedt, bepaalt namelijk meteen wat je waar kunt doen. Dit voorziet het bieden van leuke uitdagingen.
een lekkere pot bier
Op woensdagmiddag rukte Eggertspiele weer een houten vat bier aan, zodat we met een schuimende versnapering een beetje konden bijkomen van de inspanningen van de persdag. Proost!
Martin Wallace’s Treefrog label wordt de laatste tijd geplaagd door productieproblemen, waardoor sommige spellen forse vertragingen hebben opgelopen. Terwijl zijn abonnees nog op hun spellen wachten, werden de nieuwe bordspellen Mythotopia en Onward to Venus alvast op de beurs gepresenteerd en verkocht. Daar heb ik overigens geen moeite mee, er moet bij Martin ook brood op de plank komen.
Martin Wallace demonstreert Onward to Venus
Mythotopia is een combinatie van deck building en een conflictgeoriënteerd bordspel in een middeleeuwse setting. Op een grote kaart bevinden zich 40 gebieden. Elk gebied heeft een eigen kaartje, die op de manier van Risk willekeurig over de spelers worden verdeeld. Daarnaast of daartussen bevinden zich nog watergebieden, waarvan niemand de eigenaar kan zijn. Doel is het vergaren van winstpunten, die je op verschillende manieren kunt verdienen, bijvoorbeeld door het bouwen van steden, wegen of kastelen, het veroveren van gebieden enzovoort. De condities zijn steeds verschillend, want er zijn 3 ‘vaste’ en 9 variabele winstpuntkaarten, waarvan er steeds 4 willekeurig worden getrokken (7 per spel dus). Iedere speler start met dezelfde actiekaarten: bouw stad/vesting/weg; bouw/beweeg leger; bouw/beweeg schip; markt (=grondstof of geld). Deze kaarten vul je aan met je gebiedskaarten, die zelf het symbool van grondstoffen (voedsel, steen) of geld dragen en ook daarvoor kunnen worden gebruikt. Naast het bord liggen nog 16 ‘improvement’ kaarten, die je kunt aanschaffen en aan je deck toevoegen om je actiemogelijkheden uit te breiden en/of te verbeteren. Per ronde kan een speler kiezen uit 2 van 9 mogelijke acties, die hij meteen na elkaar uitspeelt. Voor de meeste acties heb je meer dan 1 kaart nodig: wil je bouwen, moet je bijvoorbeeld ook een kaart met de grondstof ‘steen’ uitspelen. Vaak moet je ook nog een gebiedskaart uitspelen die aangeeft waar de handeling plaatsvindt. Wil ik een gebied aanvallen, moet ik de kaart ‘beweeg leger’, ‘voedsel’ (om het leger te onderhouden) èn de kaart van een aangrenzend gebied uitspelen – en die moet je maar net allemaal in je hand hebben. De beurten gaan vlot en worden natuurlijk erg bepaald door de actiekaarten die je net in de hand hebt. Dat kan behoorlijk frustrerend zijn, maar gelukkig zitten je collega’s in hetzelfde schuitje. Het spel houdt op als de fiches op de winstpuntkaarten op 4 van de 7 kaarten zijn uitgeput. Volgens de doos is dat na ong. 60 minuten, maar dat neem ik met een korreltje buskruit. In het proefpotje dat ik op de beurs speelde, heb ik mij in ieder geval prima vermaakt (tekst: Bob Schubert).
Mythotopia
