Al een paar keer was me opgevallen, dat op sommige speeltafels opeens explosies van verbaal geweld ontstonden, gepaard met uitroepen als ‘Het was niet de hamster, maar de goudvis!’ of ‘Nee, niet de kat, het was de papagaai!’. Nieuwsgierig geworden nam ik een kijkje en vond daar het spel ‘Krasse Kacke’. Iedere speler heeft een set van zes (grote en stevige) kaarten in zijn eigen kleur met koddige afbeeldingen van zes huisdieren: een kat, papegaai, goudvis, hamster, konijn en schildpad. In het midden van de tafel ligt een kartonnen plaatje van een hoopje poep (Kacke) en het is de vraag wie dit gedaan heeft. De startspeler legt een eerste kaart op (bijv. de schildpad) en zegt: ‘het was niet de schildpad, maar het konijn!’. De eerste (en dus snelste) speler die daar zijn konijn op kan leggen, neemt het over en zegt daarop ‘het was niet het konijn maar de hamster!’. Enzovoort. De crux in dit spel is dat je niet alleen je kaarten zo snel mogelijk kwijt wilt, maar ook moet opletten welke dieren al geweest zijn. Als iemand zegt ’het was niet de goudvis, maar de kat!’ en niemand heeft meer een kat in de hand, is de goudvis dus de dader en neemt die speler het poepkaartje. Het spel houdt op als iemand drie poepkaartjes heeft verzameld. Kortstondige pret, met de juiste spelers absoluut hilarisch en iedereen is weer wakker.
Afsluiter van de dag was het nieuwe kaartspelletje van Reiner Knizia: L.A.M.A. Natuurlijk siert een vrolijke en carnavaleske afbeelding van een Lama het doosje, maar de titel is tevens de afkorting van Leg Alle Minpunten Af. Lama is een simpel aflegspel dat met meer spelers (max. 6) alleen maar meer plezier geeft. Erwin heeft het al uitgelegd op Bordspeler.nl, dus houd ik het hierbij. Ik ben erg blij dat 999 Games het binnen zes weken ook in Nederland gaat uitbrengen.
een nieuwe Amigoklassieker
Zaterdag was het weer tijd voor prototypes. De eerste was Red Panda, een kaartspel over duellerende panda’s waarvan Amigo een Duitse versie wil uitbrengen. Als speler heb je een set van tien verschillende en bijzonder leuk getekende ‘martial arts’ panda’s ter beschikking. Je schudt ze, neemt de bovenste drie in de hand en laat de rest als trekstapel voor je liggen. Centraal in het midden van de tafel ligt een vijfhoekige Pagode waar je de kaarten kunt aanleggen. Elke zijde correspondeert met één van de vijf kleuren en heeft een bepaald effect (extra actie, leg de bovenste kaart van een medespeler onderaan zijn deck, enz.). Ben je aan de beurt, selecteer je een kaart en leg je deze aan de pagodezijde van de desbetreffende kleur. Vervolgens voer je het bijbehorende effect uit. Leg je de derde kaart van een kleur aan, moet je de hele rij nemen en als ‘straf’ naast jouw trekstapel leggen. Als iemand aan elke zijde van zijn trekstapel zo’n strafstapel heeft liggen, is hij uit het spel. Wie het eerst al zijn kaarten heeft kunnen uitspelen, heeft gewonnen. Red Panda heeft mij niet kunnen overtuigen. De afbeeldingen en het doosje zijn sfeervol, maar je doet niet meer dan een kaart kiezen en het (vaste) effect uitvoeren. Zeker niet innovatief en snel vervelend. Het is mij een raadsel hoe zo’n spel een rating van 8,1 op BGG kan hebben.
Red Panda
Na de panda’s kwam een remake van het oude Duitse spel ‘Verflixxt’ van Kramer & Kiesling op tafel, dat Amigo opnieuw wil uitgeven. In dit spel moet je als speler de drie pionnen van jouw eigen kleur over een parcours van dertig kartonnen ‘eilandjes’ naar de finish begeleiden. De meeste van deze eilandkaartjes leveren winst- of strafpunten op; daarnaast zijn er kaartjes die strafpunten omzetten in winstpunten en kaartjes waarmee je de bovenste kaart van een medespeler steelt. Wie aan de beurt is, werpt een dobbelsteen en beweegt een eigen pion of één van de 6 neutrale pionnen (de ‘wachters’) het gegooide aantal ogen in de richting van de finish. Wie als laatste een kaartje verlaat, neemt het van de tafel en legt het bij zijn persoonlijke verzameling. Ogenschijnlijk een eenvoudig loopspel, maar na een paar rondjes worden de denkpauzes van de spelers steeds langer. Moet ik dat eiland met die hoge pluspunten als voorlaatste verlaten en een ander de punten gunnen? Kan ik een wachter bewegen en iemand anders dwarszitten? Hoe kom ik aan een bonuskaartje om die laatste -‑12 om te zetten in pluspunten? Ondanks de helaas niet te controleren dobbelsteen wordt het spel al snel tactisch en moet je onder het leedvermaak van je medespelers het minste van twee kwaden kiezen. En dat het traject door het wegnemen van de kaartjes steeds korter wordt, helpt ook niet altijd. De spelregels zijn zo goed als gelijk aan de vorige versie van vijftien jaar geleden. Alleen de punten op de kaartjes verschillen en er zijn een paar actiekaartjes bij gekomen. Al met al verrassend leuk voor een spel ‘uit de oude doos’.
Verflixxt keert terug
Na Amigo was het de beurt aan (Peter) Eggert met een prototype zonder naam. Dit is een (nu nog) abstract spel waarbij de spelers door het (ver)plaatsen van hun pionnen meerderheden proberen te krijgen op een speelveld van negen vierkanten. Ieder vierkant bevat maximaal negen plekken om een pion te plaatsen; in veel gevallen zijn er 1-2-3 plekken blanco. Iedere speler beschikt over acht pionnen die hij op elke vrije plek mag plaatsen; per beurt één pion. Doel is het vergaren van een meerderheid op één van de verticale/horizontale/diagonale lijnen of één van de vierkanten. Omdat niet elk vakje bezet is, verschilt het aantal plaatsen dat hiervoor nodig is. De winnaar krijgt de punten van de hele lijn of het vierkant, andere deelnemers één punt per pion. Maak je geen aandeel uit van de score, krijg je minpunten, maar ook een bonusfiche. Met zo’n fiche kun je één van de vierkanten een kwartslag draaien, met twee fiches (dat is ook het maximum aantal dat je mag hebben) draai je een vierkant zo ver als je wilt. Met zo’n draai wijzig je natuurlijk de meerderheden in een lijn en kun je zelf weer scoren. Het spel houdt op wanneer alle vierkanten of alle lijnen aan één kant van het speelveld zijn gescoord. Ik ben zelf niet zo van de abstracte spellen, maar deze beviel me goed en stelde mijn grijze cellen behoorlijk op de proef. Mocht ie uitkomen, zet ik deze breinbreker op de aanschaflijst.
een prototype bij eggertspiele
Voormalig Amigo-redacteur Uwe wordt ook na zijn pensionering ‘lastig gevallen’ door spelmakers die zich hoopvol afvragen of hun spel een kans maakt op de markt. Hij bracht het prototype van ’Space Bugs!’ mee, een coöperatief spel waarin de spelers proberen om een aanval van aliens op ‘hun’ ruimteschip af te weren. Het speelbord lijkt wat op een sportveld en stelt drie belangrijke sectoren van het ruimteschip voor: Bridge, Crew Area en Hull. Aan de beide lengtezijden van het bord bevindt zich een dobbeltoren waarmee de aliens in de vorm van grote dobbelstenen het ruimteschip binnen buitelen. De zijden van de dobbelstenen geven de vier soorten aliens weer: blauw, geel, groen en rood. Als de dobbelstenen het ruimteschip binnen stormen, hebben de spelers dertig seconden (!) de tijd om ze te neutraliseren. Daarvoor hebben ze allemaal een zakje met 4 x 4 platte pionnetjes in dezelfde kleuren. Om een alien te neutraliseren, moet eerst een pion in dezelfde kleur plus een willekeurige pion van een andere kleur worden gelegd. Helaas bevinden zich in het zakje ook een zevental paniekerige zwarte bemanningsleden die nergens goed voor zijn en de eigenaardige eigenschap hebben om ‘boven’ in het zakje te zitten. De spelers moeten vijf golven aanvallers doorstaan, met steeds grotere aantallen. Hebben ze in de vorige ronde bepaalde kleuren niet uitgeschakeld, blijven deze liggen en veroorzaken schade in hun sector. Krijgt een sector te veel schade, is het spel afgelopen en hebben de spelers verloren. Soms krijgen de spelers er bovendien extra zwarte pionnen bij of moeten ze pionnen inleveren. Als de spelers het spel een beetje onder de knie hebben, is er nog een deck met kaartjes die elke ronde extra uitdagingen in het spel brengen. Allemaal heel hectisch en interactief, met ware explosies van activiteit als de aliens het ruimteschip inrollen. Ben benieuwd of dit spel een uitgever vindt.
Space Bugs met Uwe Mölter
Zondag was de fut er een beetje uit en hield ik me bezig met een aantal bekende en/of reeds uitgekomen ‘eenvoudige’ spellen. Twee hiervan sprongen er in mijn ogen bovenuit: Corinth en Rolling Ranch. In beide gevallen roll & write spellen. In het Days of Wonder spel Corinth probeer je als handelaar in deze klassieke havenstad zoveel mogelijk rijkdom te vergaren, waarbij je de dobbelstenen gebruikt voor bouwprojecten, reizen, goederen, geld en geiten. Speelt snel en vloeiend, heeft een leuk dobbelmechanisme en is na vier rondes alweer voorbij. Je hebt te weinig beurten voor grote investeringen, dus kijk goed in welke onderdelen je wilt scoren.
rollende ranchers
In Rolling Ranch word je wakker na een chaotische nacht waarin een tornado over jouw ranch is gegaan. Jouw schuren liggen in puin, jouw hekken zijn omgewaaid en jouw dieren zijn in alle windrichtingen weggevlucht. Door de juiste dobbelstenen te scoren, probeer je de dieren weer te vangen en in jouw omheinde terreinen te brengen of jouw gebouwen weer te herstellen. De gebouwen leveren extra bonussen op. Heb je twee dezelfde dieren in één terrein gekregen, slaat de voortplantingsdrang toe en krijg je er een extra viervoeter bij. Het spel eindigt wanneer een speler zijn scoreblaadje vol heeft. Dan toont iedereen zijn geheime opdracht waarmee hij de gescoorde winstpunten nog kan aanvullen. Opvallende bijzonderheid: op het doosje staat “voor 2 tot 20 spelers” en dat is ècht zo. Het blokje met de scorebaadjes voor iedere speler raakt zo natuurlijk snel op – wellicht is dit een slim winstobject van uitgever Thundergryph Games.
Moegespeeld maar zeker voldaan en vele indrukken rijker heb ik mijn zesde Bochum op de zondagmiddag afgesloten en mocht ik mijn spellen (in de stromende regen, grrr) weer in de wagen pakken. Welke van de gespeelde spellen worden ook in Nederland uitgebracht? Welk prototype gaat het halen en zie ik in Essen terug? De tijd zal het leren. Ik kijk alweer uit naar de volgende Bochum.
Pagina's: 1 2
