White Goblin Games heeft deze week het kaartspel Schnitzeljacht uitgebracht. In dit spel krijgt iedere speler een setje dierkaarten: beer, wolf, lynx, uil en muis. Het cijfer op de kaart geeft de rangorde in de voedselketen aan, de beer staat bovenaan met de 1. Het spel duurt meerdere rondes en eindigt zodra een speler vijf of meer voedselfiches heeft verzameld. Je begint elke ronde met jouw vijf handkaarten. Daarna start de jacht, waarbij iedere speler één gedekte handkaart speelt. Vervolgens worden de dieren in volgorde aangeroepen, beginnend met de beer. De spelers die het aangeroepen dier hebben gespeeld, draaien hun kaart open. Is dit dier één keer gespeeld, dan mag hij jagen door een dier met een hoger cijfer te noemen. De desbetreffende spelers moeten hun dier open draaien. Deze prooidieren worden opgevreten, waarna die spelers de ronde zonder buit moeten verlaten. Is dit dier vaker gespeeld, dan mislukt de jacht en wordt de volgende diersoort aangeroepen. Zijn er na het laatste dier nog overlevenden, dan wordt een volgende jacht gestart met de resterende handkaarten. Na de derde jacht, of wanneer er slechts één overlevende is, worden de voedselfiches verdeeld. Een enkele overlevende krijgt twee fiches. Bij meerdere overlevenden krijgt de speler met de hoogste som op zijn gespeelde kaarten twee fiches, de andere overlevenden krijgen één fiche.
Schnitzeljacht is een ontwerp van Brett J. Gilbert en Matthew Dunstan. Het spel is geschikt voor 2-5 spelers vanaf acht jaar en duurt 15-20 minuten.
De titel doet je tong struikelen, de illustraties zijn zo wanstaltig dat ik ze bijna leuk vind en het promofilmpje op de website van de uitgever is tenenkrommend slecht. Allemaal aspecten waarop de speelse mens zou kunnen afhaken, maar gelukkig is dit spelletje uit de “ik denk-dat jij denkt-dat ik denk-familie” daar te leuk voor.
Meer informatie:
