Het prettig spelende Wild Space is inmiddels al meer dan negen maanden oud en al bijna even lang in gebruik voor deze review. Het spel is van de hand van de voor mij onbekende Belgische auteur Joachim Thôme en is bij HOT Games in een compacte (20×20) doos uitgekomen. Het spelmateriaal bestaat uit 108 crewkaarten, een stapeltje mooi stevige ‘planeettegels’, houten ruimtescheepjes in vijf kleuren, de spelregels en een scoreblokje. Zoals de titel doet vermoeden, speelt het spel zich af in de ruimte. Daarbij is de ruimte minder wild dan verwacht, want Wild Space is in feite een verzamelspel, waarbij de spelers punten verkrijgen door bepaalde kaartcombinaties te bemachtigen. Er is een nieuw sterrenstelsel ontdekt, ondernemende organisaties (de spelers) sturen hun ruimteschepen om nieuwe planeten te ontdekken, diplomatieke contacten te leggen en hun expedities van meer specialisten te voorzien. Op tafel liggen vijf dubbele planeettegels waarop de spelers hun ruimteschepen kunnen laten landen. Verder liggen er drie openliggende crewkaarten en een trekstapel voor iedereen bereikbaar op tafel. Elke speler start met één crewkaart (de kapitein van zijn eigen ras) voor zich.
De beurt van een speler bestaat steeds uit twee fases: 1) een ruimteschip (ver)plaatsen, 2) de planeetbonus gebruiken waar het ruimteschip zich bevindt (= crewkaarten pakken of afleggen en extra acties genereren).
De crewkaarten bestaan uit specialisten van de zes verschillende rassen, robots en diplomaten. Doel van het spel is het om zoveel mogelijk crewkaarten van een bepaald ras te verzamelen, of juist sets van zes verschillende. Robots horen niet bij een ras maar leveren wel winstpunten op; diplomaten zijn feitelijk bonuskaarten die je extra punten opleveren voor bepaalde combinaties.
De landing van je ruimteschip triggert ook meteen het actiemechanisme van het spel. Elke ‘planeet’ bestaat namelijk uit een linker- en een rechterdeel, die toegang geven tot verschillende actiebonussen. Deze actiebonus bestaat uit het pakken en/of uitspelen van crewkaarten. Kaarten pakken gaat op de bekende Ticket to Ride manier. Je kiest een kaart en vult de rij meteen aan met de bovenste kaart van de trekstapel. Ligt er niets wat je kunt gebruiken, mag je ook een handkaart afleggen en de hele rij vernieuwen (zo vaak als je wilt/kunt). Kaarten uitspelen bestaat uit het aanvullen van je crew op tafel met een kaart uit de hand. Het aantal kaarten van je crew op tafel bepaalt ook op welke planeten je mag landen. De ‘duurdere’ planeten met meestal betere bonussen zijn pas later in het spel te bereiken.
Wild Space is na tien beurten afgelopen en duurt meestal 30-40 minuten. Dan worden met behulp van het handige scoreblokje alle punten geteld en de winnaar vastgesteld.
Ten slotte
Al met al lijkt Wild Space zo een simpel verzamelspel met de moeilijkheidsgraad van Splendor. Lijkt, want veel crewkaarten geven toegang tot allemaal verschillende extra acties. In het kader van: ‘als je al een blauwe onderzoeker op tafel hebt, mag je naast deze kaart ook een robot of diplomaat uitspelen’. Of: ‘ als je deze kaart uitspeelt, mag je een extra kaart pakken’. Daarnaast beschikken de kapiteins over bonusacties die je met speciale crewkaarten (de veteranen) kunt activeren. Dit maakt Wild Space tot een kleine engine-builder, waarbij je niet alleen op de punten let maar vooral ook bij elkaar passende bonuskaarten probeert te verzamelen. En uiteraard liggen in het aanbod nooit precies die kaarten die je nodig hebt (en wordt het vervangen van de open crewkaarten opeens heel nuttig).
Als je het spel de eerste keer speelt, is het erg moeilijk om het overzicht te bewaren tussen al die verschillende rassen, beroepen en de icoontjes voor de acties. Die staan weliswaar mooi overzichtelijk op de achterkant van het regelboekje, maar een overzichtskaartje voor elke speler (tip voor een download?) is dan toch een stuk handiger. Heb je deze horde genomen, heb je met Wild Space een vlot spelend (verzamel)spel voor zowel familie- als expertspelers. Nadat ik het een keer mee had naar mijn spellenclub, werd ik er de eerstvolgende keer meteen op aangesproken: “Hé, heb je dat leuke kaartspel nog bij je? Die met die aliens?”.
In mijn ervaring is Wild Space prima te spelen met zowel drie, vier als vijf spelers. Er is ook een (door mij niet uitgeprobeerde) solovariant.
