Rond de eeuwwisseling vestigde de Duitse spelauteur Michael Kiesling zijn naam via een handvol coproducties met Wolfgang Kramer, waaronder de Spiel des Jahres en Deutsche Spiele Preis winnaar Tikal. Een kleine twintig jaar later won hij zijn tweede Duitse dubbel met het ook in Nederland bekroonde bordspel Azul. Het spelsysteem van dit abstracte legspel bleek voldoende rek te hebben voor meer speelplezier. Op Spiel 2018 verscheen de opvolger Azul – de ramen van Sintra. Iedere speler beschikt over een eigen tableau met een fundament van het paleis, waarop acht losse raampanelen worden gelegd. Deze panelen worden tijdens het spel gevuld met de juiste blokjes gekleurd glas. Boven jouw tableau bepaalt een glaszetterpion waar je mag plaatsen. De winstpunten worden bijgehouden op een centraal scorebord.
De glasblokjes worden aangeboden op een van het spelersaantal afhankelijke hoeveelheid voorraadschijven. Aan het begin van elke ronde trek je uit een zak vier willekeurige blokjes voor elke schijf. De actieve speler pakt alle blokjes van één kleur van een voorraadschijf, schuift de overige blokjes van die schijf naar het midden van de tafel en plaatst de gekozen blokjes op velden met dezelfde kleur op één van zijn panelen. Je mag alleen de panelen onder of rechts van jouw glaszetterpion vullen (de glaszetter wordt naar het gekozen paneel verplaatst), zodat je af en toe een beurt moet passen om hem terug te zetten. Moest je meer blokjes nemen dan je nodig had, dan landen deze in de toren en registreer jij hiervoor stapjes op het strafpuntenspoor. Zodra er blokjes in het midden liggen, mag je ze ook van die locatie pakken. De eerste speler die dit deze ronde doet, krijgt de startspelersteen en zet zijn pion één stap vooruit op het strafpuntenspoor.
Wanneer een paneel is gevuld met vijf passende blokjes, verdien je de eronder afgebeelde punten, schuif je één glasblokje naar keuze naar het onderliggende fundament en gooi je de rest in een toren (die t.z.t. wordt geleegd in de zak waaruit je de blokjes trekt). Je krijgt ook nog eens de punten van de verderop liggende ramen, als daar reeds een of twee blokjes op het fundament liggen. Met die panelen kun je dus meerdere keren scoren. Verder leveren glasblokjes in de bonuskleur van deze ronde extra punten op (aan het begin van het spel zijn de kleuren willekeurig toebedeeld aan de rondes 2 t/m 6). Na de eerste score draai je het desbetreffende paneel om, na de tweede score haal je het paneel weg.
spelauteur Michael Kiesling op Spiel 2018
Na zes rondes is het spel voorbij en volgt een eindtelling, die afhankelijk is van de zijde van het fundament waarop je speelt. Bij de ene methode krijg je 0-10 bonuspunten voor het vullen van de 1-4 velden op de ornamenten onderaan jouw tableau. Bij de andere methode tel je het aantal volledig gevulde ornamenten en vermenigvuldig je dit met het aantal glasblokjes van jouw grootste kleur. Je krijgt verder één punt per drie blokjes op jouw panelen en strafpunten voor jouw positie op het desbetreffende spoor.
Ten slotte
Liefhebbers van Azul zien meteen dat het distributiesysteem van de glasblokjes uit de voorganger afkomstig is, maar verder staat Sintra op eigen benen. Het bevalt mij dat het scoresysteem een strategische laag heeft gekregen. Je moet rekening houden met de bonuspunten voor de ‘kleur van de ronde’, ook verderop in de rij panelen scoren om deze punten later vaker binnen te kunnen tikken en je goed voorbereiden op de eindtelling. Dit betekent dat je het tactische legspel moet combineren met een blik op de toekomst (inclusief het scorepotentieel van je medespelers). Een goede timing van jouw glaszetter is belangrijk, om aan het einde van een ronde te voorkomen dat je een lading onbruikbaar glas moet nemen. Deze strafpunten gun je graag een ander (wat jij, Bob?). De focus op de eindtelling geeft Sintra, ondanks het bekende fundament, een eigen – en voor mij aantrekkelijk – karakter. Sintra mag met gepaste trots een plek naast Azul in mijn spellenkast claimen.
Leeftijd: vanaf 8 jaar
Speelduur: 30-45 minuten
