Mississippi Queen

De Nederlandse uitgever Keep Exploring Games geeft niet alleen eigen ontwerpen uit, maar brengt ook heruitgaven van Duitse klassiekers op de markt. Vorig jaar was dat de maskertrilogie, tegen het einde van deze zomer komt men met een nieuwe editie van Mississippi Queen, inclusief het materiaal van de uitbreiding The Black Rose. Een goede reden om mijn oude recensie van het basisspel af te stoffen en op stoom te brengen. Mississippi Queen is een racespel met raderboten; de van Mark Twain bekende platbodems, die de verraderlijke Mississippi bevaren. De kapitein die als eerste de finishplaats bereikt krijgt de eretitel Mississippi Queen. De eerste editie van Goldsieber was het Duitse Spiel des Jahres van 1997.

De rivier bestaat uit een legpuzzel van twaalf losse speelborden, die gedurende het spel één voor één worden aangelegd. Een dobbelsteen bepaalt de positie van nieuwe borden, waarmee de rivier vanzelf een grillig verloop krijgt. Dit is een van de interessante aspecten van het spel. Het ene moment denk je in volle vaart af te stomen op de overwinning, het volgende moment moet je vol in de ankers om een plotseling opdoemend eiland te ontwijken. Op de Mississippi is niets zeker, de rivier biedt elk spel nieuwe verrassingen.

Iedere speler heeft een plastic bootje met twee raderen. Met het ene rad geef je de snelheid aan (1 – 6), het tweede rad toont jouw kolenvoorraad. Het varen is eenvoudig, je bepaalt de vaarsnelheid en beweegt vervolgens eenzelfde aantal vakken vooruit. De speelborden zijn voorzien van zeskantige vakken; het is dus mogelijk om in zes verschillende richtingen te varen. Zolang je de vaarsnelheid met niet meer dan één punt verhoogt of verlaagt, hoef je geen kolen op te offeren. Je mag een of meer versnellingen overslaan, maar ieder punt meer kost jou kolen. Voor de volledige race heb je maar zes kolenpunten tot jouw beschikking. Als de kolenvoorraad op is, lig je uit de race. Tijdens je beurt mag je jouw boot één keer gratis 60 graden draaien; elke verdere aanpassing van de vaarrichting kost je één kolenpunt.

een detail uit de versie van Goldsieber

Je combineert de race met het vervoer van passagiers. Om het spel te winnen moet je niet alleen als eerste de finish bereiken, je moet onderweg ook nog twee passagiers oppikken. Zij wachten geduldig op meerdere eilandjes in de rivier. Om een passagier op te pikken, moet je de race even onderbreken. Het is niet de bedoeling dat je in volle vaart de steigers ramt waar ze staan te wachten. In speltermen: je moet je vaarsnelheid minderen tot één en je beurt eindigen naast de steiger. Dit  haalt uiteraard de vaart uit de race. Het is zaak jouw route goed te plannen om onnodig verbruik van kolen te vermijden. Overigens mag je per eiland maar één passagier oppikken; voor de tweede passagier moet je hele ellende nogmaals ondergaan.

De race kent gelukkig ook wat interactie. Het is namelijk toegestaan andere boten te rammen. De geramde boot zal hierdoor niet zinken, maar wordt wel naar een aangrenzend veld geduwd. Dit is vooral vervelend als iemand op het punt staat een eiland aan te doen. Heb je de perfecte route gevolgd om met snelheid één naast een steiger te eindigen, word je zomaar aan de kant geschoven en moet je twee beurten ploeteren om jouw positie te hervinden.

Na een half uurtje stomen, dobberen en rammen komt de finish in zicht. De speler die daar als eerste naast een steiger afmeert is de winnaar. Ook in de finishplaats heeft men geen behoefte aan rondvliegend wrakhout en dien je met snelheid één de steiger te benaderen. Er is bijna altijd sprake van een close finish. Spelers die in het begin de passagiers negeren, in volle vaart opstomen, hun kolenvoorraad verbruiken en mijlenver voor liggen, worden tegen het einde altijd weer bijgehaald door spelers die hun race evenwichtiger hebben opgebouwd. De winnaar is dan meestal de speler met de grootste kolenvoorraad; hij kan in de laatste beurt zonder problemen terugschakelen naar de laagste versnelling om met snelheid één bij de finish te belanden.

Ten slotte

Ik vind Mississippi Queen ook na ruim twintig jaar nog steeds een geslaagd gezelschapsspel. De regels zijn toegankelijk, de speelduur is kort, het materiaal is prachtig en het spel is gewoonweg leuk om te spelen. Het spelsysteem is eenvoudig en heeft weinig diepgang, hetgeen wellicht was te verwachten bij een spel over platbodems. Na het eerste of tweede spelletje heb je wel door wat de bedoeling is; na tien keer spelen wordt je niveau echt niet beter. Neem Mississippi Queen gewoon voor wat het is, een luchtig en vooral leuk bordspel.