Droomhuis

In september 2016 kwam Michiel Hendriks, bekend van het bordspel Legacy en de podcast Het Ludieke Gezelschap, met de mededeling dat hij zijn eigen uitgeverij Chronicle Games had opgericht. Twee maanden later verscheen op het Spellenspektakel het bordspel Droomhuis, de Nederlandstalige editie van het Poolse Domek. Een slordig jaar verder is Chronicle Games overgenomen door White Goblin Games en is Michiel daar bezig met de acquisitie en ontwikkeling van nieuwe spellen. Onder Chronicle Games had Droomhuis in september 2017 al een nominatie voor de Nederlandse Spellenprijs opgepikt, die een paar weken later onder de Goblins werd verzilverd met de winst.

In Droomhuis ontwerp en realiseer je jouw eigen droomhuis van de grond af. Iedere speler heeft een eigen huisbordje met ruimte voor de tijdens het spel verzamelde kaarten. Jouw huis bestaat uit een garage met twee velden en daarboven twee verdiepingen met elk vijf velden.

Op het centrale speelbord worden elke ronde twee soorten kaarten aangeboden, een rij met kamerkaarten en een rij met verbouwingkaarten. De actieve speler kiest één kolom op het speelbord en pakt de daar liggende kamer- en verbouwingkaart. In de linker kolom ligt alleen een kamerkaart, in plaats van een verbouwingskaart verdien je daar het startspelerhuis. Bij twee of drie spelers moet de startspeler aan het begin van de ronde de kaarten uit één van de kolommen afleggen. Dit zorgt ervoor dat het initiatief ook bij minder spelers belangrijk blijft.

Een kamerkaart leg je conform de bouwvoorschriften op jouw eigen huisbordje. Uiteraard kun je niet bouwen op lucht en horen kelderkaarten in de kelder. Verder moet je rekening houden met de afgebeelde maximale grootte van een kamer. Binnen dit maximum kun je kamers horizontaal uitbreiden om meer punten te verdienen.

Er zijn vier soorten verbouwingkaarten. De gekleurde dakkaarten leg je gesloten op het dakveld, waar je tot het einde moet zien te onthouden wat je hebt verzameld. Met inrichtingkaarten kun je het scorepotentieel van kamers vergroten door er een bijpassende tegel te plaatsen. Zo’n kamer is dan wel voltooid. De gereedschapkaarten helpen je tijdens het spel bij het kiezen en plaatsen van kamerkaarten. De klusserkaarten spelen een rol bij de eindtelling. Met sommige klussers mag je vlak voor de eindtelling nog wat dingetjes aanpassen, met andere kun je bonuspunten verdienen.

Na twaalf rondes worden de punten geteld. Dan krijg je winstpunten voor kamers, inrichtingtegels, de aanwezigheid van een badkamer, keuken en slaapkamer en ten slotte voor een compleet dak met vier dakkaarten. Hebben deze dakkaarten dezelfde kleur, dan verdien je acht in plaats van drie punten. Sommige dakkaarten bevatten een zolderraam; dit extraatje is goed voor één punt.

Ten slotte

Dit spel voelt als de fruitkraam van de groenteboer. Er wordt veel aangeboden, maar niet alles valt in de smaak. Dus is het zaak om de keuzemogelijkheden zo groot mogelijk te houden. In Droomhuis mag je het initiatief niet verwaarlozen. Doe je dat wel, dan zal je regelmatig misgrijpen wanneer de leuke kamers en verbouwingen opduiken. En het gaat je helemaal veel punten kosten wanneer je geen mooie dakbonus weet te verzamelen. Het belang van initiatief zorgt voor ludieke strijd en geeft dit eenvoudige verzamelspel een dosis pit. In combinatie met de toegankelijkheid, de heldere regels, de mooie illustraties en de korte speelduur levert dit een goed familiespel op. Door de aflegregel bij minder spelers schaalt het spel ook nog eens behoorlijk, al speel ik het liefst met drie of vier spelers.

Ik leg Droomhuis met veel plezier op tafel, maar er is één klein dingetje waaraan ik me stoor. Wat is de toegevoegde waarde van het niet mogen bekijken van jouw verzamelde dakkaarten? Ik vind dit een overbodig Memoryelementje. Sterker nog, bij slecht licht lijken de kleuren van sommige dakkaarten op elkaar, waardoor het geheugen soms wordt misleid. Gezien het belang van een perfecte set, is dit een onwenselijk effect. Schrappen die regel!