King of Tokyo is al een tijdje op de markt, maar had tot afgelopen najaar mijn speeltafel niet gehaald. Behoudens het uitmuntende verzamelkaartspel Magic ben ik geen fan van het werk van Richard Garfield. Ik heb zelfs een pesthekel aan zijn populaire bordspel Roborally. King of Tokyo had hiervan zomaar het slachtoffer kunnen worden, ware het niet dat mijn vrienden weten wat goed voor me is. Hierdoor kreeg dit leuke dobbelspelletje alsnog een kans. Gelukkig maar, van deze mix van luchtigheid, spanning en interactie lust ik wel pap.
King of Tokyo is een dobbelspel met een achtergrondverhaal. Tokyo wordt doorlopend belaagd door uit de kluiten gewassen monsters, die elkaar bevechten om een lucratieve positie in de stad. De stad wordt vertegenwoordigd door een speelbordje met – afhankelijk van het spelersaantal – ruimte voor een of twee monsters. Iedere speler heeft een eigen monster, weergegeven door een kartonnen speelfiguur in een – soms te ruim – plastic voetje. Elk monster heeft een scorebordje, waarop de levenspunten en de winstpunten worden bijgehouden. Een monster begint met 10 levenspunten en 0 winstpunten. Wanneer de eerste soort op 0 komt, ligt jouw monster uit het spel. Met 20 winstpunten is jouw monster de grote winnaar, al is het uiteraard leuker om te winnen door alle andere monsters dood te slaan. Naast het bord ligt een stapel kaarten klaar, waarmee de spelers tegen betaling van energieblokjes hun monsters kunnen versterken. Er liggen altijd drie kaartjes open, zodat je wat hebt te kiezen.
De actieve speler probeert met zes dobbelstenen een mooi resultaat te gooien. Je mag maximaal drie keer dobbelen en daarbij tussentijds stenen apart leggen of opnieuw gooien. Na de derde worp staat het resultaat vast. Op elke steen vind je de volgende symbolen: een klauw, een hartje, een energiesymbool en de cijfers 1 t/m 3. Een trio van enen, tweeën of drieën levert 1, 2 of 3 winstpunten op. Elke extra een, twee of drie is nog één punt waard. Elk energiesysmbool levert een energieblokje op, waarmee je aan het einde van je beurt kaarten kunt kopen. Met elk hartje kun je een verloren levenspunt terugwinnen wanneer jouw monster niet in Tokyo staat. Met elke klauw beroof je vijandelijke monsters van een levenspunt. Staat jouw monster in Tokyo, dan beschadig je alle monsters buiten de stad. Staat jouw monster buiten Tokyo, dan beschadig je het monster (of de monsters) in de stad.
Wanneer een monster in Tokyo wordt aangevallen, mag hij na het incasseren van de schade van plek wisselen met de aanvaller. Laatstgenoemde moet dan de stad betreden, wat hem meteen 1 winstpunt oplevert. Wanneer een monster aan het begin van zijn beurt in Tokyo staat, mag hij 2 winstpunten noteren. Omdat je in Tokyo niet kunt genezen, is een langdurig verblijf levensgevaarlijk. Het is van levensbelang om tijdig de stad te ontvluchten.
Deze op zich eenvoudige dobbel- en knokpartij krijgt extra sjeu door de speciale eigenschappen van de kaarten. Hiermee kun je het dobbelgeluk een handje helpen, meer schade uitdelen, je monster aan een tweede leven helpen enzovoort. Deze kaarten voegen veel speelplezier toe.
Het spel is voorbij wanneer nog maar één monster in leven is of wanneer een monster 20 of meer winstpunten heeft verzameld. De gelukkige speler mag brullen als Godzilla in zijn gloriedagen en even genieten van zijn overwinning. Dit genot duurt meestal kort, omdat de medespelers revanche willen in een volgende pot.
Ten slotte
King of Tokyo is eenvoudig, geluksafhankelijk, maar boven alles entertainment. Uithalen met je klauwen, grommen, brullen en lachen, met dit spel heb je de sfeer zo te pakken. King of Tokyo is zeer geschikt om een speelavond op te warmen, als pauzenummer tussen zware mentale inspanningen of als afzakkertje met een potje bier. Ondanks de korte speelduur kan het verblijf in Tokyo een tijdje duren. King of Tokyo blijft namelijk bijna nooit beperkt tot een enkel potje, we willen altijd ‘nog een keer’.
Asmodee distribueert een Nederlandstalige editie, waardoor dit spel ook in ons taalgebied voor een groter publiek beschikbaar is. Hun vertaling is mij soms een tikje te Vlaams. Wanneer deze taal wordt gesproken geniet ik met volle teugen, maar in regelboekjes kom ik liever ‘Algemeen Nederlands’ tegen. Maar dit is geneuzel in de marge, met deze regels kun je zonder problemen aan de slag.
Ik heb King of Tokyo gespeeld met alle mogelijke spelersaantallen. Het vier of vijf spelers komt het spel volgens mij het beste uit de verf. Als tweepersoonsspel vind ik het wat minder.
